Tokovondst van de week: mango sticky rice

Nu er een Amazing Oriental op fietsafstand van casa Wateetons 2 is gevestigd is meneer Wateetons’ leven af. Compleet. Niks meer aan doen. Strik erom.

Hij maakt zeker drie keer per week een rondje langs de schappen, waar hij zich kwijlend vergaapt aan het aanbod en zich handenwrijvend bedenkt wat hij ‘daar allemaal mee zou kunnen maken’. Meestal stapt hij dan tien minuten later totaal overprikkeld weer naar buiten met slechts een komkommer en een klein blikje kokosmelk. De Groothandel Paradox. Te veel keus, is geen keus.

Thuis tot rust gekomen heeft hij dan altijd spijt. Vanaf nu schaft hij daarom gewoon elke keer dat hij bij de Amazing Oriental is – met trillende vingertjes- iets aan dat hij nog niet kent, of dat zijn interesse prikkelt (geen komkommer) en neemt het mee naar huis om uit te proberen. Hij zal er hier verslag van doen.

Een van de dingen die Meneer vaak zegt als hij in de Amazing Oriental rondloopt is ‘ik wil weer naar Thailand‘. Hij zegt ook andere dingen zoals ‘waar liggen de komkommers’ maar ook ‘ik wil weer naar Thailand’. Het zijn de geuren, het schelle TL licht. En het onbekende aanbod natuurlijk. Afgelopen week trof hij er een pakje mango sticky rice aan. Als er iets herinneringen aan Thailand oproept dan is het mango sticky rice. Hij besloot het mee te nemen.

Thuis zette hij de verwarming op 38 graden en bekeek zijn aanwinst. Op de verpakking stond het: glutinous rice, kokosmelk en mango als ingrediënten. Een beetje opwarmen in warm water was alles wat je ermee hoefde te doen voor een authentieke Thaise beleving. Meneer volgde de instructies. Wie zegt dat koken moeilijk is? Het resultaat was zacht, papperig (dare I say sticky?) en smakeloos. Diep van binnen trof hij een bruin blokje aan. Was het mango? Was het bedorven rijst? Was het een afgerukte duim? Altijd lastig.

Een voordeel van deze ervaring: hij hoefde even niet zo nodig naar Thailand. Hij had zin in aardappelen met vette jus met puntjes. En komkommer.