Van links naar rechts met Marokkaanse streetfood

“Wacht nou tot ik een foto heb gemaakt”. Vriendin Wateetons is lief mooi, slim en grappig, maar ze moet nog wel wat leren qua social media. Eigenlijk wilde we een restaurantje zoeken tot we om zes uur ‘s avonds ons opeens omringd zagen door streetfood karretjes. Ze materialiseerden uit stof en uitlaatgassen voor onze neus. Een van de heerlijkheden die we kochten was dit knapperige broodje, gevuld met twee plakken gefrituurde aardappel, en verder een eindeloze reeks optionele condimenten waar we geen enkele keer nee tegen zeiden: gegrilde paprika, geblakerde aubergine, hete chilisaus, een schep tomaten-ui en tomatensaus. Met komijn uiteraard, toujours komijn. De kosten: 50 cent.

Obervatie: Of het nou om vlees, worst of groente gaat, men heeft de interessante neiging al deze ingrediënten in je broodje te prakken tot een geheel. Warme Marokkaanse prak. ‘t Is alsof we weer thuis zijn.

Een kleine puntzak vol Marokkaanse minidonuts (sfenj) , zo uit de hete olie in het vuistje. Meneer kocht ze op de markt voor het astronomische bedrag van 10 cent. Hij en vriendin Wateetons waren de enige westerlingen in de hele stad. Een recept voor Marokkaanse donuts vind je bij de onvolprezen Kookmutsjes.

Waar we tot nu toe overal uitstekend met 20 jaar oud 6-vwo Frans vooruit kunnen is Béni-Mellal, aan de voet van de Atlas in Marokko de eerste stad waarin we vragend aangekeken worden als we ‘deux cent grammes’ koekjes bestellen. Twee vingers leverde een zich angstaanjagend rap vullende (‘mijn dieet!’) doos van twee kilo op en na de 200 getoetst op de rekenmachine konden we een gemiddelde Berberbruiloft voorzien van zoetigheid. Gelukkig is er in Marokko altijd wel iemand die wil helpen. Gastvrijheid, behulpzaamheid en interesse staan hier hoog aangeschreven. Het gezicht van de dame betrok. 200 fukking gram, voor 40 cent, daar kan de houtkachel niet van branden. Ellouisa heeft maar liefst 93 recepten voor Marokkaanse koekjes op haar blog.

Onze avondmaaltijd bestond uit: een kop soep, het zakje donuts, nóg een donut (we wilden even zeker weten of het een donut was ja, don’t judge), een wit broodje, een halve zak koekjes, het betreffende broodje prak, en een msemmen met reuzel. De totale kosten: minder dan 2 euro en twee kilo buikvet. Uiteindelijk besloten we het restaurantje maar te laten zitten.