Ah shit, partystickpuree en recycleposts

Uit de langlopende serie ‘dingen die u voor minder geld en met minder moeite gewoon in de supermarkt kunt kopen’, vandaag: zilveruitjes augurken. Of liever: partysticks. Goedkoop en een beetje verschrikkelijk ordinair. Gaat uitstekend samen met blokjes jongbelegen kaas of plakjes cervelaatworst. Die dus. Die wilde u altijd als eens maken, toch? Meneer in ieder geval wel.

Zilveruitjes Partysticks zijn uitjes komkommers in het zuur. Ui + zuur = zilverui party+stick = partystick. Meneers brein kon het nog net bevatten. Maar, er zijn meerdere wegen die naar zuur leiden. Zo is daar: het toevoegen van zuur. Eenvoudig, rechtdoorzee. TON-style. Daar houdt meneer van. Je pleurt je komkommer uien in azijn en klaar ben je. Maar je hebt ook: het creëren van zuur. Middels fermentatie. Jurgen heeft het al wel eens uitgelegd en meneer probeerde het al eens, voor zijn doen, opvallend succesvol met bloemkool, kool en prei. Fermenteren is eleganter, en je hoeft het woord pleuren niet te gebruiken. Dat kan een voordeel zijn. Tenslotte, zo bleek uit het boek ‘houdbaar en heerlijk’, je kunt deze twee ook combineren. Je uien komkommers PLEUREN in zout én zuur.

Meneer besloot het wetenschappelijk aan te pakken en vergelijkend onderzoek te doen naar deze drie methoden. Hij kocht daartoe een kilo sjalotten komkommer. Dat zijn toch geen zilveruitjes augurken, hoort hij u zeggen. Welnu, als u voor hem verse zilveruitjes augurken heeft dan hoort hij het graag, maar kon ze nergens vinden. De sjalotjes pelde hij daarom dusdanig ver dat ze allemaal ongeveer even klein waren. Leek het nog wat.

Voorbereiding

Hij nam drie potten. In alle drie deed hij een mengsel van wat peperkorrels, foelie en kruidnagel mosterdzaad, peperkorrels en dragon.

• Pot 1 (azijn+zout) vulde hij vervolgens met een halve liter water 100 ml azijn, 75 gram suiker, 45 gram zout.
• Pot 2 (zout) vulde hij met een halve liter water, 50 gram suiker en 25 gram zout.
• Pot 3 (azijn) vulde hij met een halve liter hete azijn en 75 gram suiker.

Hij draaide de potten dicht en draaide ze 18 dagen later weer open.

Proeven

Pot 1: bremzout! Wel met een redelijk bite, niet eens zo sterk verschillend van verse komkommers.

Pot 2: zacht, zompig en beschimmeld. Eng geurtje. Meneer durfde eerst niet eens te proeven. Hij vermande zich en concludeerde: evenzo eng smaakje. En een beetje aan de zoute kant.

Pot 3: zachte prut geworden. Glibberig en slijmerig. Hij wilde proeven maar dacht aan het verdriet van zijn bloedjes van lezers als zij straks niet langer meneers epistels zouden kunnen lezen. In de wc dan maar.

Wat hebben we nu geleerd?

1. Het recylcen van posts, daar maak je geen vrienden mee
2. Meneer moet zich onderzoeksopzettechnisch toch nog eens achter de oren krabben. Waarom in de ene pot veel meer zout dan in de andere? Hij weet het niet meer.
3. Dat hele fermenteergebeuren ligt meneer misschien toch niet zo goed.