First blood

Meneer is al dagen lustig aan het wieden en spitten in zijn tuintje. Zelfs de beheerder sprak zijn verbazing uit: “Bent u er nu alweer?”. Ja. Meneer heeft haast. Waar bij de tuintjesbuurmannen en -vrouwen de erwten, tuinbonen en sla al tot in de hemel groeien is zijn tuintje nog een dorre akker. Althans, dat dacht hij. Zijn moosgarden blijkt onverwachte cadeautjes te bevatten. En dan hebben we het niet over Zevenblad, dat zijn smakelijke wildplukglans in de ogen van meneer wel een beetje verloren heeft. In een hoekje trof hij een restantje kruisbessen, tegen het overrijp aan maar nog eetbaar. Op hetzelfde verwilderde stukje bleken ook nog wat aardbeienplanten te staan. Inmiddels leeg, maar wel alvast binnen voor volgend jaar. Toch mooi meegenomen. Verder is het vooral rukken, plukken en trekken geblazen vooraleer het speedzaaien kan starten. Daar was meneer mee bezig toen tuintjesfreak @mooinaks langs kwam om een boekje op te halen (niet dat boek). Zij wees meneer er fijntje op dat de woekerende stengels die hij met zoveel geestdrift aan het uitrukken was onder de grond smakelijke aardperen aan het vormen waren. En verdomd, er zaten kleine knolletjes aan de wortels van het amechtig naar aarde happende stapeltje euthanasiado’s. Hij oogste nog snel wat er te oogsten viel en liet de rest maar in leven. Een paar kilo topinamboer moet er in de herfst nog wel vanaf komen. De knolletjes waren klein, en slechts kort gekookt en met wat boter en zout geserveerd, smakelijk. Vagelijk deed het een beetje aan asperge denken, meer dan naar artisjok waar anderen het blijkens de Engelse naam ‘Jerusalem-artichoke’ naar vinden smaken.
De eerste oogst, zonder zaaien.

(Het aardpeerkookvocht bleek de volgende ochtend prachtig groen geworden te zijn. Google wist niet zo goed waarom, en ook McGee zwijgt erover.)