Watthaitons: mango sticky rice
Meneer Wateetons kookt – met de gordijnen dicht en de CV op 28 graden – nog een weekje Thais. Want realiteit, dat is een kéuze. Vandaag mango sticky rice.
Watthaitons: twee weken eten in Thailand
Meneer is terug in het land. Hij slaap alweer bijna door, is twee keer naar de sportschool geweest en even zo keer nat geregend. Met alle kracht probeert hij het vakantiegevoel vast te houden. Bijvoorbeeld door nog een weekje Thais te koken. Daar zal hij hier verslag van doen. En door dagelijks de foto’s van al die geweldige maaltijden terug te kijken. Met een traantje in zijn oog-, en birdeye chili in zijn mondhoek.
Na 21 dagen zoeken
Drie weken in Azië en dan, op de laatste dag, wachtende op de taxi naar het vliegveld, mijn eerste yoghurt zónder toegevoegde suiker gevonden!
Wildplukker ben je overal
Meneer vindt een verse kokosnoot en opent hem met behulp van koloniaal mimespelen.
Maar wat is dít dan
Een iets makkelijkere ‘maar wat is het’ vandaag. Denkt meneer. Het internet in Thailand is dusdanig waardeloos, en het weer & water dusdanig lekker, dat hij jullie met deze laffe posts afscheept. Sorry.
Het antwoord:
Jongens, dat bleek moeilijker dan ik dacht. Het is EEN RUBBER BAL. Hier op de oosterse Thaise eilanden, richting Cambodja zie je ze overal: rubberplantages. Een rij bomen, met een reeks geulen, en een bakje om het sap op te vange……
Maar, wat is het?
Dat veldje dus, daarachter. Wat is het?
Het antwoord: het is gember. Aan de rand van Bangkok vind je – tot meneers verbazing – plantages. Kokos, ananas en gember onder andere. De fietsgids van ‘Ko van Kessel‘ – fietstours, die Meneer van harte aanraadt, legde uit dat de plant veel vocht nodig heeft en het goed doet in brak water. Na een maand of drie worden de wortels geoogst tot hoe wij ze kennen. Althans, die fuckers zijn enorm hierzo.
Doerian, wat doe je man
Meneer trof ze voor het eerst in Bangkok’s Chinatown. Op Koh Chang waar hij thans bivakkeert worden ze langs de kant verkocht en er viel er één van de boom bijna op zijn hoofd. Dan kun je er niet omheen, dan doe je een Doerian.
Streetfood in Bangkok
Streetfood extravaganza in Chinatown, Bangkok. Vanaf een uur of 9 ‘s avonds ontstaan uit het niets opeens honderden eettentjes, handkarren en kraampjes. Toeristen en vooral locals dineren en flaneren op de Yaowarat Road, de hoofdweg van Chinatown.
Meneer at onder andere van linksboven naar rechtsonder:
Een wat tegenvallende gyōza – te veel gefrituurd, te weinig smaak. De kracht van gyōza is juist zacht én crunchy tegelijk.
Een fried eg……
Meneer eet nog iets engs
Meneer heeft inmiddels China verruild voor Thailand. Daar liet hij – vers uit het vliegtuig en de waarde van de bath nog niet helemaal scherp op het netvlies, zich oplichten met dit bordje.
Meneer eet een oud ei
Op de wetmarket in Shanghai trof meneer ze. Vaak over gehoord, nooit in het echt gezien: het duizendjarig of century egg. Nooit geproefd dus ook. Say no more!