De Elzasser dagen liggen ver achter ons, maar met een beetje fantasie en veel wijn in de berging, kaasjes in de koelkast, af en toe op de parkeerplaats in de bus slapen en in de tuin van de buren pissen (terwijl we iets in het Duits schreeuwen) weten we het gevoel aardig vast te houden. En met flammkuchen natuurlijk.
Net als zijn broertje en tal van andere lokale producten is de saucisse de Montbéliard logisch ontstaan ontstaan uit lokale omstandigheden: veel kaasboeren, dus veel wei en dus veel varkens om die wei op te eten, dat gekoppeld aan relatief vochtige en koele bergachtige omstandigheden waardoor rook van lokale bomen nodig was om hem te conserveren: een varkensworstje gerookt op naaldhout. Het is allemaal zo makkelijk.
Meneer zit alweer in zijn Action badjas achter de laptop, maar heeft een voorraad kaas, wijn en charcuterie in huis waarmee hij zich met de ogen dicht en neus open nog weken in de Elzas kan wanen. Daar at hij ook de saucisse de Morteau. Met een beetje proeven, een beetje google en een beetje basisworstkennis uit een zeker boek is die wel na te maken.
Meneer Wateetons kan zich nauwelijks een groter genot voorstellen
