De worst, na twee weken drogen eindelijk aangesneden

(lees hier eventueel de worstavonturen tot op heden)

Gisteren voelde ik, tijdens het opwarmen van de erwtensoep, plots de enorme aandrang mijn worst te gaan proeven. Binnen 5 seconden lag hij op een plank, werd het mes aangezet en gleed deze vervolgens soepel door het koude vlees.

Ik zal u zeggen: het viel niet tegen. De worst was mooi egaal gedroogd, waarbij alleen de kern nog licht vochtig was. De doorsnede had een mooie dieprode kleur. Geen spoor van schimmel of verrotting. Ook de salie (die er toch vers doorheen was gemengd) zag er goed uit. De geur was fraai, het rook een beetje naar, tja, droge worst. Pittig en krachtig.

En toen was het moment daar om mijn eerste plakje ook daadwerkelijk te proeven. Wederom: dat viel niet tegen. Sterker nog, het was heel smakelijk! Goed van consistentie, al had er misschien wat meer vet in kunnen zitten. Tamelijk pittig (we waren wat uitgeschoten met de peper, dat was bekend) en opvallend genoeg: niet te zout. En dat terwijl de worst toen deze nog vers was wel veel te zout was. De smaak van de salie was ook goed bewaard gebleven. Zelfs mevrouw Wateetons, die al weken met afschuw de potentiele ziekteverwekker in de koelkast aanschouwde, moest toegeven dat de smaak uitstekend was.

Achteraf beschouwd, nu meneer Wateetons de volgende dag in goede gezondheid op zijn werk zit, was het misschien toch niet zo’n slimme zet om juist nu deze worst te gaan proberen. Aankomende dinsdag moet hij een promovendus terzijde staan gedurende een moeilijk uur van zijn leven. Diegene zal weinig gebaat bij een paranimf die een emmer mee neemt op het podium.