De worst-ervaring eindigt, in de prullenbak

In de afgelopen twee maanden stond Wateetons in het teken van het maken en drogen van worst. We hebben samen veel geleerd, veel gelachen en veel gehuild. Vandaag voorlopig de laatste post. Meneer Wateetons pinkt een traantje weg.

Het enige wat resteerde van een forse berg vlees en darm in januari was een minuscuul, drolvormig, merguez worstje dat in de keuken hing te drogen. Eigenlijk had deze na de eerste 24 uur naar de koelere berging gemoeten maar dat is niet gebeurd. Een stukje luiheidsgebeuren van de kant van meneer Wateetons. 

Afgelopen zondag sneed ik hem aan, circa drie weken nadat hij was opgehangen. Beetje te lang eigenlijk. Hij voelde ook niet goed: licht, droog, dun en hol. En zo zag hij er aan de binnenkant ook een beetje uit. Hij rook vrij scherp en een beetje zurig, maar leek verder niet beschimmeld of op andere wijze ongezond. Meneer Wateetons spuugde het eerste hapje al weer snel naar buiten. Nu, twee dagen later, kan hij niet helemaal meer voor de geest halen wat de smaak was. Maar het was geen succes. Misschien kwam dat wel vooral door het mondgevoel: het leek totaal niet op worst. Droog en korrellig. De smaak was in ieder geval vrij intens. Misschien was deze nog wel te waarderen geweest met een flinke hoeveelheid vet erbij. Dat bevatte deze worst helemaal niet, hij bestond uit tamelijk mager lamsvlees, met wat olijfolie.

Deze gedroogde zelfgemaakte merguez verdween in ieder geval in de prullenbak.