Mevrouw wenste kippensoep. “Maar de broccoli, zoete aardappel en pompoen dan?” sputterde meneer. Nee, dat was duidelijk oud nieuws. Met een brandende wang toog hij aan het werk. Kippensoep moest het worden. Van een soepkip, die minimaal zes uur getrokken had. Dus meneer kocht een soepkip, pleurde hem in een pan met water en stond de rest van de dag achter het fornuis om de kip te trekken. Hij verbaasde zich erover wat een enorme hoeveelheid rotzooi je van zo’n kip overhoudt. Er valt nog veel te winnen in de biotechnologie. 

Die avond had mevrouw toch trek in wat anders, dus de kippenbouillon ging in de koelkast. Toen meneer hem de volgende avond er weer uithaalde was de soep veranderd in een gelei. Leuk speelgoed, vond ook dochter Wateetons. Plakt goed aan de muur.

Eindelijk kwam de soep op tafel. Met het kippenvlees, wat verse soepgroenten en een scheutje Riesling. Mevrouw vond niet te eten. Waterige meuk, was haar oordeel. Een herkenbaar kippensoepje werd het pas na het toevoegen van een blokje kippenbouillon. En wat vermicelli.