Zuurkool maken, dat doen we gewoon zelf

Als je een beetje mee wilt tellen in experimenteel kookblog land moet je je vandaag de dag bezig houden met het fermenteren van groente. Meneer probeerde in het verleden al eens mee te tellen. Dat mislukte. Dat was althans de mening van mevrouw die zijn zuurkoolpoging ’07 ongevraagd ter prullenbak stelde.  Misschien was de tijd er nog niet rijp voor. Meneer als mislukte trendsetter.

Zuurkool dus. Het recept dat meneer gebruikte, uit een fijn oranje/geel/bruin gekleurd ’70 inmaakboek, schreef voor de witte kool fijn te snijden, te zouten en vervolgens te kneuzen met een zwaar voorwerp tot de kool haar vocht vrij zou geven. Meneer kneusde zich suf. Hij kneusde zelfs de schaal, die een week later tijdens een worstbereiding uit elkaar viel. ‘t Is dat meneer flink geld bespaart door zijn zuurkool niet in de winkel te kopen anders was het een dure grap geworden. Erger nog: er gebeurde weinig. De kool ging hoogstens een beetje zweten. En dat terwijl het eindresultaat had moeten zijn dat de kool drijft in z’n eigen vocht. Een dag later was er nog niks veranderd. Een paar lullige druppels vocht onder de kool.

Dat schoot niet op. Tijd voor plan B: in de pekel. Meneer maakte een 5% zout oplossing en goot deze over de kool tot deze onder stond. Deksel erop, handje jeneverbessen erbij en wat rode peper welja, een zoethoutstokje. Lekker gek. Terug naar de berging, bitch. Dat leek beter te werken. Een weekje later was de boel flink aan het fermenteren. Veel troebel en bubbel. Weer een week later was de rust teruggekeerd in de weckpot, het vocht was helder en uitgebubbeld. Drie weken (min een dag) na aanvang van de zuurkool exercitie nam meneer de proef op de kool.

Verhip, het was zuurkool geworden! Frisse zure zuurkool. Met een bite. Misschien iets te veel bite voor een gemiddelde zuurkool. Hij had de kool ook wat grof gesneden. De jeneverbessen kwamen mooi terug in de smaak. De zoethout niet. Gelukkig.