Pizzapaniek

Weinig pizzaupdates de laatste tijd. Het is koud en meneer is maar weinig in zijn buitenhuisje. De oven staat, overdekt met plastic te wachten tot de lente. Dat dacht meneer althans. Hij had een oerlelijk tentje in elkaar gebobdebouwerd, dat de oven zowel droog hield als in staat stelde verder te drogen. Dacht meneer althans. Tot schoonouders Wateetons bij de zondagochtendkoffie terloops vermeldden dat ze zijn zeil er afgewaaid hadden aangetroffen. Een week geleden. Meneer dacht even na, De Grote Storm was weer een week dáárvoor geweest. Ergo: meneers pizzaoven stond al twee weken blootgesteld aan de herfstregens. En het zou binnen drie dagen gaan vriezen. Een zeiknatte oven en vriezen, dat gaat niet samen. Er zat niets anders op dan met sneltreinvaart naar zijn huisje en oven af te reizen om deze droog te stoken. En dus zat meneer alleen in zijn buitenhuisje, overdag was hij aan het werk (2:15 met het openbaar vervoer), en ‘s avonds en ‘s ochtends gooide hij hout op het vuur. Elke ochtend als hij wakker werd, en als hij in het donker thuis kwam was het 5 graden celcius. Binnen. Na een paar dagen kleumen, reizen en stoken leek de oven redelijk opgedroogd. Hij pakte zijn oven weer in, goed dit keer, en keerde tevreden terug naar de warme armen en CV ketel van mevrouw Wateetons.

Enkele weken later nam meneer een weekendje partner-/vadervrij om de laatste hand te leggen aan zijn nieuwe boek. Aangekomen in zijn buitenhuisje trof hij tot zijn ontsteltenis andermaal het zeil in de tuin en zijn oven blootgesteld aan de elementen. Het had de week daarvoor inderdaad weer gestormd. Ggelukkig had het sindsdien niet vreselijk geregend. Dus de schade leek te overzien. Voor de zekerheid stond ook dat weekend weer in het teken van Schrijven & Stoken. Binnen was het 7 graden.

Voor zijn vertrek maakte meneer net behulp van een paar ‘spinnen’, haken en paaltjes een nieuwe windbestendige, en droogvriendelijke tent. Althans, dat dacht hij.