Kookboeken7daagse op wateetons.com: Anthony Bourdin – Beter wordt het niet

De aftrap is gegeven, de prijzen zijn uitgereikt, de champagne ontkurkt. Maar het is nog altijd zes dagen kookboeken7daagse. Zes dagen waarin je bij elke bestelling van €19,50 of meer een kookboekenweekgeschenk krijgt, waarin je kookboekenauteurs kunt ontmoeten en waarin meneer Wateetons alle zes de dagen een recent verschenen op meneers bureau beland kookboek bespreekt. 

Het was een van de eerste boeken over eten en koken dat meneer las. Bladzijden vol gescheld, brandblaren, drugsgebruik en paniekmomenten in de onderbuik van de New Yorkse gastronomie. Hoewel Kitchen Confidential Anthony Bourdin grote faam bracht en hij nu elke dag wel ergens op tv te zien is, was meneer hem een beetje uit het oog verloren. (Mag ik u erop wijzen hoe subtiel meneer laat weten dat hij a) een early adopter is b) geen tv kijkt?). Maar, hij schrijft nog steeds. Alweer eventjes geleden verscheen Appetites, in het Nederlands om onduidelijke redenen vertaald met ‘Beter wordt het niet’. Het is zijn eerste kookboek in ruim tien jaar. Een boek met ‘gerechten die ik zelf graag eet en die ik voor familie en vrienden klaar maak’, schrijft Bourdin, verdeeld over 15 thema’s als ontbijt, feest, pasta (‘zondagse jus met worstjes en rigatoni’), vogels (‘gebraden kip met citroen en boter’), thanksgiving (11 bladzijden lang hoe je een kalkoen moet bereiden), soepen (‘hete borsjt’) en vis- en zeebanket (‘schelpjes met chorizo, prei, tomaat en witte wijn’).

Niks bijzonders, tot zo ver. Een receptenboek. Maar wel een receptenboek dat van begin tot eind een enorm middelvinger opsteekt. Zo gaat de inleiding he-le-maal nergens over. Vermakelijk, persoonlijk, maar op geen enkele manier gerelateerd aan de inhoud van de rest van het boek. Daar maakt Tony ook maar gelijk duidelijk: ‘de recepten in dit boek zijn totaal niet vernieuwend’. Hij maakt wat hij lekker vindt, en verder fuck jou. Hij geeft tips die hij zelf moreel verwerpelijk vindt, maar die het koken wel makkelijker maken. Hij beledigt foodies, andere koks, muffin-eters, en caesar-salad-met-kip-eters en schrijft een hoofdstuk over desserts toe dat bestaat uit één bladzijde met één boodschap: eet stilton als dessert. Fuck jou, fuck jou ook en fuck jullie allemaal nog een keer. Maar de grootste fuck jou is de fotografie: de inhoud van prullenbakken, afgehakte kippenpoten en -koppen, leeggelikte borden, uitgeknepen ketchupzakjes, op de grond gemorste sauzen. Zo wanstaltig, zo intens lelijk dat het kunst is. Werkelijk fantastisch. 

Kortom, niet het kookboek dat je voor kerst aan je tante geeft. Een boek om met open mond te lezen, om om te grinniken, om je over te verbazen en om vervolgens zonder dat dat je er iets uit gekookt hebt aan je vrienden te geven. “Hier, voor je moeder”

Meer kookboekrecensies…