Doerian, wat doe je man

Meneer trof ze voor het eerst in Bangkok’s Chinatown. Op Koh Chang waar hij thans bivakkeert worden ze langs de kant verkocht en er viel er één van de boom bijna op zijn hoofd. Dan kun je er niet omheen, dan doe je een Doerian. Maar wat is het ook alweer, Wikipedia?

… De eivormige of afgeronde vrucht is 15–30 cm lang en tot 8 kg zwaar. De schil bestaat uit zeskantige, dikke stekels. De vrucht bestaat uit vijf vruchtkamers met daarin een tot 6 cm groot zaad. Deze zaden zijn omgeven door dikke, eetbare, crèmekleurige tot donkergele, puddingachtige zaadmantels. Deze zaadmantels smaken zoet en aromatisch.

Ok, supervet. Maar wat was er ook alweer mee?
Oh ja:

De rijpe vrucht heeft een penetrante geur door de vorming van waterstofsulfide, waaraan de vrucht zijn alternatieve naam ‘stinkvrucht’ ontleent. De zaden zijn niet rauw te eten, maar vormen geroosterd een lekkernij. Vanwege de doordringende geur van waterstofsulfide, is het bij sommige bus- en luchtvaartmaatschappijen in Aziatische landen verboden om een doerian mee te nemen. Ook mag de doerian in de grotere hotels vaak niet worden meegenomen.

Meneer kocht de kleinste peul die hij kon vinden. Stoer doen is leuk, maar je kunt ook overdrijven. Bovendien is het een erg dure vrucht. Het object had een zachtgele kleur en glom een beetje. Als er een klein (stinkend) alientje uit was gekomen had meneer dat niet verbaasd. Maar er gebeurde niets. Meneer moest het allemaal weer zelf doen. De geur was onaangenaam, hoewel uw vreetatleet hem niet direct kon omschrijven. Meer groente dan vrucht eigenlijk. Maar ook niet direct afstotend. Met al die grote verhalen en stickers in taxi’s had hij meer bahvies verwacht.

Twee keer slikken en happen maar. Daar ging hij. Wens hem sterkte.

Het eerste wat opviel was het mondgevoel. Zacht en papperig. Nu houdt meneer best van een beetje slijm, maar dit was onaangenaam. Zacht, papperig en een beetje vezelig. De smaak was lastig te omschrijven. Zoet, maar ook weer met een gruizig randje van gekookte groente. Ergens snapte hij wel dat dit iemand dit lekker zou kunnen vinden, op een trassi-achtige manier. Zo ver was meneer na de eerste hap in ieder geval nog niet. Een paar happen later – vriendin Wateetons keek toe dus hij hield zich groot- ook niet. Bovendien begon de doerian-demon ook haar kant op te walmen: “Gatver, je stinkt”. De rest mikte hij maar weg.
Conclusie: niet lekker, onprettig mondgevoel, maar minder vies dan verwacht en met gewenning-potentie.

Twee dagen later. Seven-Eleven. Meneer was net met de brommer op zijn muil gegaan als de eerste beste backpacker en mocht van V.W. “iets lekkers uitzoeken voor de schrik”.

Een ijsje. Van doerian.

Dat u niet zegt dat hij het niet geprobeerd heeft. Meneer was benieuwd naar de door hem zelf één paragraaf eerder veronderstelde gewenning, en redeneerde dat in ijsvorm het mondgevoel in ieder geval anders zou zijn, en met een beetje suiker -en op een stokje- is alles lekkerder. Vriendin probeerde ook een hapje. “Gatver” reageerde ze weer. “Het smaakt naar uien.” Ja! Dat was inderdaad de smaak waar meneer niet op kon komen. Doerian smaakt en ruikt naar uiensoep. Een grote pan, lang gekookte, zoete uiensoep. Met misschien de additionele odeur van een heel klein scheetje van een uurtje na het eten er doorheen gemengd.

Meneer at het ijsje voor tweederde op. Meer dan hij van de vrucht ophad. Toen vond hij het wel weer welletjes. En vriendin Wateetons ook: “je stinkt”. Hij gooide het ijsje in een prullenbak voor de supermarkt. Een straathond stond loom op, snuffelde in de prullenbak en ging -twee meter verderop- met een klein jankje weer liggen.