Tagines en de loden kaaklijn

Meneer reist nu een kleine twee weken door Marokko. Culinair wordt een aantal thema’s zichtbaar, zoals daar zijn ‘brood’, ‘geroosterd vlees’ , ‘streetfood’ en ’tagine’. Stoofgerechten of een gebakken eitje bij het ontbijt, ze worden geserveerd in een tagine. Langs de kant van elke N-weg vind je kraampjes met een paar onderstellen met gloeiende kooltjes en daarboven verschillende tagines. Kip, rund, lam, vegetarisch en soms vis. Een hopeloos onpraktisch en ineffectieve manier van bereiden, want schaalbaar is het niet. Er staat om een hoekje niet een elektrische mega-tagine met een inhoud van 200 liter waar ze alles in klaar maken om het vervolgens uit te serveren in eenpersoonstagines. Nee, één tagine, één gerecht, één persoon. En één prijs: een dihram of 30, 3 euro. Zo word je niet rijk natuurlijk, als tagine boer. Stuur eens een paar efficiency managers deze kant op,

Ooit bezat meneer ook een tagine. Gekregen. Van een tante, uit Marokko. For real, yo. Het is lang geleden. Meneer noemde zich nog geen meneer. Wikipedia bestond ook nog niet: “Voordat een ongeglazuurde tajine voor de eerste keer gebruikt wordt, dient de schaal bij voorkeur 24 uur gevuld te worden met water. Hiermee kan worden voorkomen dat deze bij het eerste gebruik barst.

Maar ‘ah shit’ bestond al wel.

Over ah shit gesproken, wiki weet meer: ‘bij de traditionele tagines moet er opgepast worden voor loodvergiftiging, aangezien de glazuur van de tagine te hoge concentraties lood kan bevatten.’ schrijft Wikipedia. ‘Loodvergiftiging kan onder andere onherstelbare schade toebrengen aan het zenuwstelsel, de bloedsomloop aantasten en ontwikkelingsstoornissen bij kinderen teweegbrengen.’

En een loden kaaklijn, daar koop je niks voor natuurlijk. Morgen maar weer couscous. Of een broodje prak langs de kant van de weg.