Meneer eet uit: ontbijten in het Double Tree by Hilton. Over stockfoto, slechtste koffie en grootste aanbod.

Eens in de zoveel tijd stappen dochter en meneer Wateetons een nietsvermoedend hotel binnen om daar het ontbijt te testen. Zodra ze gespot worden is het natuurlijk alle hens aan dek, paniekerige obers en snelsnelsnel alle worstjes rechtleggen. Dan is het al te laat: dochter Wateetons heeft de eerste hap van de croissants-voor-de-gewone-gasten genomen en meneers aantekening over de mate van uitdroging van de scrambled eggs is op zijn telefoon ingesproken. Daar helpt geen extra kopje koffie meer tegen.

Eerder aten zij oa. bij het Victoriahotel, het W, Het Art ‘Otel, het Waldorf Astoria, en de all-inclusive in Egypte.

Van de week bezochten uw ontbijtstrijders het Double Tree by Hilton in Amsterdam. Dochter wateetons met haar eerste plaknagels en een faux bont jasje, meneer met die extra kilo van Marokko om zijn middel gewikkeld. Wij moeten €27,50 afrekenen voor een full breakfast, inclusief een vers gebakken eitje of pannenkoeken. Voor 18,50 krijg je het continental breakfast. Wij kiezen voor het eerste en gaan zitten in de eetzaal. Daar wordt ons inderdaad onmiddellijk een eigerecht of pannenkoeken aangeboden. Er is geen menu en de ober is moeilijk te verstaan en oogt niet zo geduldig dus meneer kiest maar snel voor een veilige fried eggs en dochter Wateetons voor de pannenkoeken.

Terwijl we wachten kunnen we alvast een beetje om ons heen kijken. De ontbijtzaal is op de begane grond en niet in de Skylounge, dus uitkijkend over toeristen die naar de starbucks of Nemo lopen, in plaats van over Die Hele Grote Stad. Een gemiste kans, maar het zal daarboven wel te klein zijn. De aankleding is curieus. Nietszeggende foto’s aan de muur die uit de budgetbak van een stockfotobureau gevist lijken. Dochter Wateetons vindt de vrouwelijke obers ‘leuk aangekleed’. Aan het ontbijt de bekende mix van toeristen, groepjes zakenmannen – met jasje maar kijkmijeenslekkercasualzijn-stropdasloos- en individuen met een krant, een flesje sojayogurt en een Starbucksbeker. Nu we eens goed kijken zien we dat vrijwel iedereen drinkt uit een beker van de ernaast gelegen koffietent. “Coffee?” vraagt de ober, dochter Wateetons zegt “no thank you” en krijgt haar mok gevuld met koffie. “You sir?” Na de eerste slok voel ik mij diep verbonden met mijn internationale zaalgenoten. De meest smerige hotelkoffie die ik ooit dronk.

Voor ik kan opstaan om naar de Starbucks te rennen arriveren de bestellingen: een gigantische pannenkoekhuispannenkoek voor mijn 15-jarige tafelgenoot, twee volledig doorgegaarde spiegeleieren met krokant uitgedroogde randjes en een takjeverlept excuusgroen voor uw meneer. Die lagen beide duidelijk al een poosje onder de warmhoudlamp. De pannenkoek van dochter Wateetons – poedersuiker, stroop en maple syrup worden nabezorgd, is prima.

5 minuten binnen en het Double Tree by Hilton staat al in het rood.

Ei opzij – slechts één hap eruit maar de bediening stelt geen vragen – en op naar het buffet. Dat is omvangrijk. Heel omvangrijk. Dit is het grootste buffet dat meneer en dochter in hun ontbijttijd ooit hebben gezien. Het ziet er op het eerste gezicht ook nog eens geweldig uit. Meneer telt zo snel zeven soorten brood, wel allemaal voorgesneden. Een stap ernaast de koelvitrine met zoet broodbeleg, die tevens dienst doet als toppingstribune voor de yoghurt cum suis. Veel jammetjes, chocopasta en vier verschillende ontbijtgranen inclusief de deconstructed varianten ervan: noten, pitten, zaden en gedroogde zuidvruchten. Meneer en dochter zoeken naar de bakjes om deze zoetigheden in naar hun tafel te vervoeren, maar kunnen die niet vinden. Ook de yoghurt zelf is even zoeken, maar bevindt zich in een klein koelkastje bij onze voeten. Daar zit ook sojayoghurt bij.

In de volgende vitrine liggen het hartige beleg: drie soorten groothandelkaas en zes vleeswarenvarianten, die iets beter ogen. We zien zelfs rolmopsen, gerookte makreel en gerookte zalm. Het is 9:15, het buffet is bijna drie uur open, maar alles is nog ruim voorradig. Je kunt je boterhammetje verfraaien met verschillende plukjes groen die -anders dan meneers eiergroen – fris ogen.

Heel gaaf is het houten raam met een bijenraat erin, waaruit langzaam honing stroomt. Je neemt een lepel uit de lekbak, of gewoon een hap uit de raat zelf . Leeggezogen en uitgekauwd kun je daar thuis nog een kaarsje van kneden als aandenken.

Er is fruit, in blokjes gesneden mango en verschillende soorten meloen. Geen blikspul, maar meneer ziet ook nergens gewoon een appel of peer. Hier vinden we wederom zuivel, nu om zelf te scheppen en zoetigheden als muffins, croissants, chocoladecroissants, danish pastries, poffertjes onder de warmtelamp, wentelteefjes en wafels. De volgorde van het buffet is niet zo logisch. Dochter Wateetons beoordeelt de poffertjes als droog, maar wel lekker en is verbolgen over het feit dat een als chocoladesmaak ogende muffin stiekem een bananenmuffin blijkt. Ze eist betere kaartjes. Met de muffin zelf is niks mis, die is zelfs uitstekend. Meneer offert zich op. De wentelteefjes had meneer niet als zodanig herkent, ze zijn erg dik, erg zoet en erg vanille. De pastries zijn allemaal vers, krokant en smakelijk.

De rest van het buffet ligt een beetje verstopt, niet goed zichtbaar vanuit de zaal. Het is er ook beduidend stiller. Deze warme sectie lijkt ingedeeld op toeristengroep. De obligate Engelse roereieren, witte bonen in tomatensaus, kleine worstjes en twee soorten bacon allereerst natuurlijk. De worstjes zijn zowaar van Brandt en Levie en zowel in rund- als varkenvariant beschikbaar. Hoewel ze behoren tot de beste ontbijtworstjes die meneer ooit at, zijn beide wat aan de droge kant.

In een kleine warmhoudvitrine liggen eenzaam voorgesneden plakjes kibbeling, gebakken aardappelpartjes en een groentenfritata. De vis is duidelijk niet het meest populaire product en ziet eruit als het daar sinds 6:30 onaangeroerd heeft gelegen, uitgedroogde vis in een taaie korst. Frituur en warmtelamp is nooit een goede combinatie. Gefrituurd en gepaneerd en warmtelamp is sowieso een verloren zaak. De fritata is dan weer prima, met lekker veel groenten.

Op links, de misosoep – met optionele condimentens – en congee voor onze Aziatische ontbijtgasten. Die zien we niet, dus spelen we het zelf maar. Meneer heeft op een gegeven moment misosoep, een muffin, een worstje en een brok honing op zijn bordje. Een securityman grijpt naar zijn portofoon. In de verste uithoek van het buffet staat een stoommand met een klein assortiment aan dimsum zoals bapao gevuld met custard en we zien zelfs een schaal met sushi. Sojasaus en wasabi liggen voorverpakt klaar. In de diepste punt van het Aziatische hoekje treft meneer tenslotte de ‘Chinese churros’ waarvan hij de naam vergeten is maar die – frituur, yo- alleen maar lekker is als hij vers uit het vet komt. Dat komt deze duidelijk niet.

Na vijf kwartier lopen dochter en meneer weer richting de bus. Wikkend en wegend. Absoluut het grootste buffet dat ze ooit in een Amsterdams hotel tegen kwamen versus slechte koffie en schandalig slechte eieren, waar je wel bijna een tientje voor betaalt. Een grote variatie, met verse honing, sushi en congee maar waarvan de uitwerking van met name die laatste niet geweldig was. Geen enkele lege vitrine, maar ook enkele waarvan de inhoud smaakte alsof ze nooit leeg zijn. Terwijl dochter Wateetons doormoppert over de teleurstellend vermomde bananenmuffin lopen we langs de Starbucks. Daar dan nog maar een koffietje?

Meneer Wateetons
– het beste: de enorme variatie
– het slechtste: de eieren
Eindcijfer: 7,5

Dochter Wateetons
– het beste: de grote pannenkoek
– het slechtste: “als het eruit ziet als een chocolademuffin, met het geen banaan- zijn”
Eindcijfer 7,5

Double Tree by Hilton
Oosterdoksstraat 4
1011 DK Amsterdam
020 530 0800