'Maar wat is het'-week, potje 5: de uitslag

Meneer had hem al meermaals door zijn handen laten gaan. De inhoud zag er smerig uit. Het was in ieder geval geen vlier, dat was in ieder geval winst. Maar wat was het dan wel? Meneer gokte op appel. Ook zo’n buitenhuisje-gemeenplaats.
Met veel moeite kreeg hij het potje open. Wederom bleek geweld de oplossing. Een zure geur, iets kruidigs. Aha, chutney! Natuurlijk. Gravend in de goudgele gelei ontdekte meneer verder nog wat peperkorrels en een kaneelstokje. Maar wat was het gouden basismateriaal? Geen appel, te stevig. Geen pruim, te grote stukken en, wederom, te stevig. Perzik? Het moet wel. Het was perzik. En dat is vreemd, want meneer kan zich werkelijk niet heugen ooit iets met perzik gemaakt te hebben. Niet dat hij een perzikhater is. Of perzikvrezer, of perzikmijder. Nee. Hij maakt er gewoon nooit iets mee. Dat kan je zo hebben. Net als bietjes. Niks mis mee, hij kan het iedereen aanraden. Half Zweden is er groot mee geworden. Maar er iets mee maken? Nee bedankt.
Maar toch, het was onmiskenbaar perzikchutney. Niet te missen. Meneer snapt het niet. Misschien was er drank in het spel. Of mevrouw Wateetons, in een culinaire bui. Hmmm. Drank klinkt waarschijnlijker. Maar hoe smaakte het, vertel vertel vertel!  Welnu, naar chutney. Naar onbedorven maar zurige chutney. Naar te scherpe chutney. Niet naar erg lekkere chutney. En ook niet zo erg naar perzik. Meneer ging spontaan weer twijfelen.
Misschien waren het toch wel bietjes.