Ah shit: zelf olijfolie maken

November en december zijn de maanden waarin in zuid-Spanje de olijvenpluk plaatsvindt. Verschrompelde boertjes die op hun door pesticiden gegenocideerde plotje handmatig de olijven uit hun eeuwenoude bomen rossen. Het ziet er pittoresk uit, maar rijk worden ze met de Brusselbepaalde opbrengst van 30 cent per kilo niet van. Drie jaar geleden was dit nog het dubbele en dat gold toen al als een bodemprijs. Maar het is een traditie, of anders wel een verplichting aan de voorvaderen die hun dat kleine lapje grond nalieten. Een boom brengt ongeveer tien kilo op. De olijven worden naar de fabriek in de buurt gebracht die er per vijf kilo ongeveer een liter olijfolie van maakt.
Meneer was half december een paar dagen te gast op een landgoed met honderden olijfbomen. Bomen die er eigenlijk vooral voor de sier, en niet voor de pluk staan. En dus vol hingen met olijven. Hij zag een uitdaging. Die zag hij overigens niet voor het eerst. In 2007 faalde hij op dezelfde plek al eens jammerlijk, met geen olijfolie, maar wel een geblakerd plafonnetje en pannetje tot gevolg. Stoomontsappen, of –oliën, bleek dus niet de methode. Dat moest anders. Maar hoe? Op internet vond hij genoeg informatie over de industriële olijvenpers, maar erg weinig tips voor de thuisperser. Met name het centrifugeren, dat de olie van het vocht scheidt was lastig na te bootsen met reguliere keukenapparatuur. Hij had niet eens een slacentrifuge. Uiteindelijk hanteerde meneer drie, desastreuse (hij zegt het maar alvast) methoden.

De natuurkundig onzinnige glasmethode

Bron:

Het idee:  je kneust de olijven, legt die in een tot de rand toe gevuld glas water en de olie zal na verloop van tijd bovendrijven en over de rand van het glas druipen op het eronder geplaatste schoteltje. Muy simple.

Het resultaat: Onzin. Allereerst scheidt de olijfolie zich niet zo maar uit de olijf. Ten tweede neemt olijfolie buiten de olijf niet meer volume in dan binnen de olijf. Het zal dus nooit over de rand komen druipen. En dat deed het dus ook niet. Er kwam überhaupt geen olie boven drijven. ‘t Is trouwens ook niet de methode, afgezien van het gebrek aan werkzaamheid, waarmee ik een olijfboomgaard van 400 bomen zou willen veroliën.

De tegel-theedoekpers methode

Bron: meneers briljante geest

Het idee: meneer nam twee tegels, legde er wat olijven tussen en ramde en draaide trés molensteenesque tot de olijven tot pulp vermalen worden. Daarna nam hij een theedoek en perste deze prut uit.

Het resultaat: de prut was dieppaars en leek in niets op de groene olijfolie uit een flesje. Wel was de prut goed vet. Na een paar dagen kwamen er een paar milliliters bleke olie boven drijven. Hoera! De theedoek was verpest.

De tegel-koffiefiltermethode

Bron: de diepste krochten van meneers IQ

Het idee: zie de tegelmethode. Dit keer liet meneer de prut uitdruipen in een koffiefilter.

Het resultaat: er gebeurde niks. Na verloop van tijd scheurde het filter en meneers hart.

De pureermethode

Bron:

Het idee: Meneer pureerde de ontpitte olijven met een staafmixer tot een egale olijvenshake. Dit smakelijk ogende goedje liet hij rusten zodat het op eigen kracht tot een scheiding van water en olie kon komen.

Het resultaat: Dat deed het niet. En na een poosje oogde het ook zo smakelijk niet meer. In arren moede probeerde meneer de shake nog te verwarmen: niks. Ook hetzelfde procedé, maar dan met een zeer langdurig mengen met de menghaak van meneers Robust keukenmachine leverde dezelfde olieloze prut op.

Conclusie:

Het is meneer, ondanks de beschikking over duizenden liters olijfoliepotentie, weer niet gelukt om olijfolie te maken. Hij denkt dat hij de verpeste theedoek en één van de olijfbomen maar eens gebruikt voor een andere doel. Maar dat zal ook wel mislukken.