Laten we het een dieptepuntje noemen

We waren met z’n achten neergestreken in Kookpunt te Amsterdam. Met z’n achten en niet met z’n tienen, het aantal waarvoor we gereserveerd hadden. Een zieke, geen oppas kunnen krijgen, dat soort dingen. Bij het voorgerecht werd ons fijntjes medegedeeld dat we natuurlijk wel voor tien moesten bestellen. Er was immers al ingekocht voor dit aantal….

Zomaar een yuppentent in de Grote Stad. Met een menukaart. Geen huiskamerrestaurant, geen speciale menu dat voor ons was samengesteld. We hadden voor tien gereserveerd. En dus betaal je voor tien. Klaar.
Verbijstering alom. Sinds wanneer koopt een restaurant precies in voor het aantal gasten dat gereserveerd heeft. Stel dat er gasten waren geweest die die euvele moed hadden gehad zonder reservering binnen te stappen. ” Ja jeetje, had u niet even kunnen bellen? Dan hadden we twee aubergines meer kunnen inkopen”. Ons humeur werd er niet beter op toen de eigenaresse weigerde uit de keuken te komen om dit hoogtepuntje van gastvrije flexibiliteit toe te lichten. In plaats daarvan liet ze het vuile werk opknappen door het allengs roder aanlopende serveerstertje dat stamelde dat ze het heel vervelend vond maar er ook niks aan kon doen.

Dit was zo’n moment dat je later altijd wenst dat je stoerder had gehandeld dan je hebt. Massaal opstaan en zonder iets te zeggen weglopen bijvoorbeeld. Of op hoge toon eisen dat je de eigenaresse alsnog verschijnt. Of “weet je wel wie ik ben!?” brullen (“meneer Wateetons? … wie?”). Dat soort dingen. Maar nee, we kozen voor de passief agressieve oplossing: alle snoepjes meenemen die bij de rekening op tafel kwamen en geen fooi geven. Dat zal ze leren.