Oliestoof

In zijn buitenhuisje staat een oliekachel die in de herfst en winter dapper de kilte uit het ongeïsoleerde hutje probeert te stoken. Een jaren ’60 ding, hopeloos ineffectief en levensgevaarlijk. Als je er tegenaan valt ben je voor het leven getekend. Over het milieu hebben we het maar helemaal niet. Maar het brengt in de diepste winters de temperatuur toch altijd weer op een comfortabele 12 graden. Na een uur of acht loeien. Buiten het warm houden van een theepot diende het nooit een culinair nut. Tot meneer afgelopen week bedacht dat de warmte van het apparaat misschien ook ingezet kon worden voor een stoofgerechtje. Hij zette een braadpan op het vuur, pleurde er wat sucadelappen in en wat hij verder in de voorraadkast tegenkwam (met terugwerkende kracht vagelijk geïnspireerd op Cantina Mexicana dat hij echt eens moet gaan lezen): een uitgelopen uitje, knoflook, tomaten, pure chocolade, chilipoeder, komijn en paprikapoeder. Binnen een uur vulde het huisje zich met een geur die elke kou deed vergeten. Die avond at hij als een winterkoning. Wat een briljant idee. Alhoewel, hoe briljant is het als je iets bedenkt dat zich al twee decennia vlak voor onder je neus bevindt? #Iamnotasmartman