blauwschimmelkaas poging 2: FAIL

“De volgende keer, als meneer heeft zich ingelezen, gaat hij de wrongel persen, daarna in stukjes breken en dan weer persen. Op die manier zit er lekker veel lucht in de kaas.” Dat schreef meneer enkele weken geleden, na een mislukt blauwschimmelkaasavontuur. Hij hoopte hiermee de schimmel te kunnen verleiden zich ook IN de kaas te begeven in plaats van angstvallig aan de oppervlakte te blijven. Welnu, meneer moet nog een beetje werken aan zijn verleidingstechnieken. Dat bleek na het aansnijden van blauwschimmelkaasje numero dos. Mevrouw Wateetons en de blauwschimmelkaas kunnen elkaar de hand schudden. Zij zijn het eens.

Hoe had monsieur Wateetons het aangepakt? Hij mengde zijn melk met een stukje Danish Blue, deed dit stremmen en perste de wrongel tot een stevig kaasje. Vervolgens sneed en brak hij dit kaasje in losse brokjes en perste deze weer (lichtjes) tot een nieuw kaasje. Meneer verwachtte dat dit kaasje 2.0 veel luchtkamers zou bevatten waarin de schimmel welig zou tieren. Welnu, getierd werd er. Door meneer, toen hij zijn kaasje aansneed. Drie weken had hij verlangend naar zijn koelkast gekeken. Zuiver wetenschappelijk verlangend welteverstaan, want zoals u weet, meneer vindt blauwschimmelkaas ongekend smerig. Maar toen hij het kaasje aansneed, notabene onder het vorsend oog van vader Wateetons, bleek deze van binnen maagdelijk wit. En wat minstens zo erg was: zuur. Oneetbaar zuur. Zure blauwschimmelkaas, meneer beklom nieuwe toppen van walging.

Kortom. Dat moet anders. Hoe, dat weet meneer nog niet. Daar gaat hij eens over peinzen. Peinzt u mee?