Switch Noir, zoek de tien overeenkomsten

Het verscheiden van Swiss Noir is iets waar huize Wateetons nog steeds niet helemaal overheen is. Het was zonder twijfel de lekkerste supermarktchocolade. En meneer en mevrouw hebben ze allemaal geprobeerd. Blind zelfs. Elke keer kwamen die laatste blokjes over de datum Swiss Noir (ons genereus geschonken door lezers) als lekkerste uit de bus. Overigens was meneer echt van plan daar een eindeloze reeks posts aan te wijden. Maar hij raakte helaselijk zijn proefnotities kwijt. Ook over het luxe chocoladepakket van Chocoweb en de door Harrie gestuurde Deutsche Tobago kan meneer inmiddels niet veel meer zeggen dan respectievelijk: ‘mwoah’ en ‘geweldig’ .  Bij gebrek aan een vervanger voor ‘door de weeks’ stond meneer en mevrouw’s chocoleven de laatste maanden op een laag pitje.

Tot de dag van de mail:

” iemand anders toevallig een e-mail gekregen van ene wim koetsier? ik weet niet of deze afzender van de originele koetsier importeur is, maar in de e-mail die ik kreeg zegt deze meneer dat de swiss noir chocolade weer leverbaar is… tenminste zoiets… het heet “switch noir” (met een noorse vlag, lijkt het) en is te koop in hun online winkel… 4 repen van 100 gram voor 6 euro inc verzenden… pijnlijk duur, de e-mail geeft een link naar: www.chocolatswitch.com“

Meneer beklom onmiddellijk de Google en ontdekte al snel dat de zaak achter Chocolat Switch inderdaad dezelfde is als die achter het ter ziele gegane Swiss Noir. De firma zit op hetzelfde adres als het op 16 mei failliet verklaarde KCA Foods die ons Swiss Noir bracht (en ten tijde van het faillissement nog voor 61.000 euro aan overgeschoten chocoladerepen bleek te hebben. Hadden er daar niet een handje vol van naar meneer kunnen gaan?). Een dame achter het telefoonnummer bevestigde dat Chocolat Switch een doorstart was van het befaamde merk. Meneer liet zijn telefoonnummer achter voor Mister Swiss Switch Noir zelve maar werd niet teruggebeld.

Uiteraard bestelde meneer onmiddellijk online een pakketje chocolade, handig zelf samen te stellen uit de vier beschikbare varianten. Zes euro, inclusief verzendkosten. Iets duurder dan de euro per stuk die meneer vroeger voor Swiss Noir betaalde, maar alleszins schappelijk. Een dag of  drie later lagen ze in de bus.

En jawel hoor! Bij de eerste hap was het duidelijk: de vertrouwde Swiss Noir-smaak. Meneer en mevrouw maakte een rondedansje en verorberden beide twee repen achter elkaar. Toen was ‘ie ineens toch niet meer zo lekker.