Geodriehoek, een krik, passer, schoenlepel en breekijzer. Maar dan paste het altijd weer in meneers oma-autootje. Die stoere meneer met zijn kaaklijn, 6-pack en no 10. molens vervoerde zijn staal en ego in een Kia Picanto. Een witte. Er zat nog net geen ‘baby on board’ sticker op de achterkant. Dat paste dus wonderwel altijd weer. Kratjes met molens en snijplanken, een rookoven of BBQ en af en toe vijfentwintig dode ganzen of een wild zwijn. Maar de vering piepte en kraakte, passagiersstoel was gevuld tot het plafond en meneers humeur liet een steeds dieper schuurspoor achter in het asfalt.

Niet langer. Meneer heeft een bedrijfsbus. Een donkerblauwe Volkswagen Transporter t5 2.5 TDI. Alles past erin. Zijn Kia, ware die niet bij de dealer achtergebleven, zou zo in de laadbak kunnen. Meneer hartje zijn nieuwe bus. Aan het verbruik moet hij wel even wennen, het formaat, het rijden op de spiegels. Maar álles past erin. Zelfs, laten we zeggen, een bed. Meneer kocht een simpel Ikeabed van 140 breed, verhoogde de poten, sloopte het hoofdeinde eruit, zette het vast met spanbanden en vulde de 40 cm eronder met kratjes. Een paar ledlampjes en een kussens later was zijn bedrijfsbus tot een tijdelijk camperbus omgetoverde. Ook dat lukt met een witte picanto toch minder makkelijk. Over een uurtje vertrekt hij, dochter Wateetons naast hem en een brandertje en BBQ achterin, naar het zuiden. Of het westen of oosten. The road ahead is empty.