Meneer eet een peer

Een paar maanden geleden las meneer ‘Ode aan de E-nummers’ en schreef er een stukje over. Hij raadt het nog altijd aan. Een van de dingen die hij eruit leerde is dat onze groente en fruit wordt bedacht in een laboratorium: beetje meer oranje, iets grotere opbrengst per hectare, en wat meer bestand tegen schimmeltje a of b. Daar heeft meneer niet zo veel tegen, want om met Rosanne Hertzberger te spreken: “met sentiment en romantiek kun je geen 7 miljard mensen voeden”.  

Recent trof meneer een fruitmand op de mat. Een fruitmand met daarop peren met een logo. Een logo én een eigen website, een slogan, een trademark, een goed doel, een PR-bureau, een foodtruck, een app en banners langs de A1: de Migo peer. 

“Migo® wordt gepositioneerd als ‘the Friendly Pear’ die je altijd en overal tussendoor kunt eten. Aan de smaak wordt niet getornd: die is zoet, fris en sappig. Migo® onderscheidt zich door een goede bewaarbaarheid en uitstalleven, een gladde schil, de mooie vorm en vruchtgrootte en de goede hardheid. In Nederland wordt Migo® geteeld door Fruitmasters-telers en exclusief door Fruitmasters op de Nederlandse markt geïntroduceerd. “De peer werd ‘geboren’ in 2005 in Frankrijk. Het is een kruising tussen Conference en Doyenné d’Hiver en heette in die jaren P2829 en Cepuna.  In 2015 werd de merknaam Migo bekendgemaakt. Er is acht jaar onderzoek geweest in Nederland, België, Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Zowel perenliefhebbers als perenhaters werd hun mening gevraagd. Daardoor kregen we interessante inzichten. De reactie van de haters was duidelijk: “We willen graag peren eten, maar dan wel een peer die minder knoeit, langer houdbaar is, een vertrouwde kwaliteit heeft en natuurlijk sappig is. Een peer die we ook onderweg kunnen eten als tussendoortje.” (bronnen: AGF en Fruitmasters.nl)

Fas-ci-ne-rend. 

Maar, hoe smaakt hij? De peer komt uit dezelfde koker als de Kanzi appel  (met all of the above én een spáársysteem!) die meneer graag eet dus hij was wel benieuwd. Nou, hij is niet lekker. Meneer heeft er een stuk of vijf op, variërend tussen direct na het ontvangen van de mand als ongeveer twee weken later. Op alle momenten was de peer even stevig  en kon meneer hem inderdaad eten zonder dat het sap van zijn stalen kaaklijn lekte. Er ontstonden in die weken ook geen tekenen van bederf. Maar zowel vers van de mand als nagerijpt was de smaak vlak en flauw en nauwelijks zoet, en vond meneer de beet onprettig hard. Van de beloofde “zoet, fris en sappig” was geen sprake.

Technologie is een mooi ding en aan marketing ontkom je niet, maar – en daarin verschillen hij en Hertzberger van mening- het resultaat moet ook wel ergens naar smaken.