Dagelijkse Elzasser charcuterie en worst (4)

Potverrepillenpap, wat een paradijs is het hier in de Elzas, carnivoor-technisch. Op elke hoek van de straat een slager en zelfs de grote intermarchés en superU’s hebben een slagersaanbod om van te kwijlen. Meters toonbank met worsten, hammen, patés en zelfs voor tripes of kalfshersenen kun je er terecht. Die laatste heeft meneer maar even gelaten voor wat het is. Hij kookt op één pitje, en dan kan dat écht niet. Maar anders..

Voor het bezoek van vandaag – feitelijk gisteren, maar tijd is een keuze- had hij zijn zinnen gezet op de ‘rauwe charcuterie’ of ‘whole muscle charcuterie’ waartoe de rauwe hammen, coppa’s en pancetta’s behoren. Omdat zelfs hij niet alles op kan en de scherpe vouw van zijn kaaklijn al aardig wat klappen heeft moeten incasseren deze vakantie koos hij er vier. Van de Noir de Bigorre ham had de dame achter de snijmachine nog nooit gehoord. Meneer is die sowieso nog nergens tegen gekomen. De bekendere Bayonne lag er natuurlijk wel.

Tevens, een Elzasser plaatham, helemaal de typhus gerookt want we zijn in het Noorden en faux-Duits. Het ding lag nog zwart als een blok openhaardhout in het vacuüm en meneer maakte geen vrienden door 100 gram van deze te verzoeken. Heel de toonbank zag zwart van het gerookte vocht dat uit de zak kwam zetten. Ook mooi gerookt: een ‘lard fumé’, zo te zien een stuk lende met spek en zwoerd.

Ten slotte schafte meneer een stuk jambon cru des alpes aan, een AOC maar meneer kan niet meer terug halen om welke het precies gaat. Hij betaalde in totaal voor 5x ca. 100 gram iets meer dan een tientje. Dat 5e portie was de wraak van de snijmachinedame, want die trof hij niet in zijn tasje maar wel op de bon.

Meneer en vriendin Wateetons aten de vijf vier hammen aan de rand van een aardappelveld, terwijl de zon zakte achter de Vogezen. Zo, uit de verpakking. Met berookte vette vingers sloten ze de klep van de bus en vielen in een tevreden #vansleep.