Wijn reductie cq. redding

In een opruimerige-post-vakantie-we-gaan-het-helemaal-anders-doen-bui besloot meneer zijn berging op te schonen. Rechts van de deur: twee 60×100 cm planken vol met zelfgemaakte alcohol. Bier, cider, port en wijn. Nu zijn er verschillende manieren om van je alcohol af te komen. Omdat de we-gaan-het-helemaal-anders-doen ook zijn vetpercentage betrof schoof hij de meest voor de hand liggende methode terzijde. Gelukkig heeft hij een distilleerapparaat* , een probate manier om van een groot volume drank een klein volume te maken, met behoud van alcohol en reductie van matigheid.

Hij trok zes flessen gelabeld ‘chardonnay met elzasgist’ en ‘consumptiedruif 2016’ uit het schap en proefde ze. Saai, te zuur, geen neus. Een goed biertje, acceptabele cider, of lekkere port maken is niet zo moeilijk. Een goede wijn is lastiger. Twee uurtjes later had hij teringsterke alcohol. Niet meer saai, niet meer zuur en slechts een paar honderd milliliter in omvang.

Achterin het schap vond hij ook nog twee flessen rood. Label: “wijnpakket, 2010”. Negen jaar gerijpt cq. vergeten dus. Hij zocht op zijn blog naar een verslag van het maken. Tevergeefs. Lekker bezig, meneer, met je ‘hou een logboek bij’ adviezen. Het zal een van deze geweest zijn. Meneer heeft er geen herinnering aan.

Met de distilleerkolom in gereedheid trok hij een van de twee flessen open en stak er zonder veel verwachtingen zijn neus in. Drop, rood fruit, een hint van ijzerslijpsel. Huh? Een neus? Überhaupt? Een slok: een klein prikje op de tong, fris en tamelijk fruitig, droog maar niet te, betrekkelijk laag in zuren, hoog in tannines. Behalve weinig diepgang of afdronk was dit eigenlijk een heel behoorlijk wijntje. Meneer zou er zo €2,99 per literpak voor over hebben! De wijn was zelfs zo goed middelmatig dat hij besloot beide flessen te redden van de reductie om ze op een later moment op te drinken. Over 9 jaar ofzo.

* (Niet echt natuurlijk, geachte belastingdienst, meneer is een per-so-na-ge, natuurlijk of course, haha.)