Lardo: het resultaat

Van het rugvet van zijn Berkshire varken probeerde meneer door het te zouten en te laten rijpen Lardo te maken. Lees hier hoe meneer te werk ging. Na een ruime week onder druk in zout en kruiden in de koelkast te hebben gelegen werd het vet grondig afgespoeld en verdwenen het naar de Wateetons rijpingsruimte. Die ook dienst doet als opslag van fietsen, afgewerkte motorolie en de vakantiespullen. Daar hingen de stukken vet circa drie weken bij een vochtigheidgraad van rond de 70% en een temperatuur van rond de 14 graden.

De verjaardag van Wateetons vond meneer wel een mooi moment om ze aan te snijden. Ze roken niet erg bijzonder. Naar niks, welbeschouwd. En dat terwijl je het vet van onze Serrano op meters afstand ruikt. Toch maar het mes erin. Een flinterdun plakje. Meneer stopte het voorzichtig in zijn mond. Hij komt niet vaak voor dat hij een lapje louter varkensvet eet.

Het was lekker! Zacht, maar stevig van consistentie met een heel subtiele kruidige en zoetige smaak. Meneer was helemaal opgelucht. Slowfood is leuk, maar als je na een maand wachten erachter komt dat iets niet te vreten is is het wel een beetje jammer. Opgetogen gaf hij mevrouw Wateetons ook een plakje. Zij deelde zijn conclusie. Lekker!

Meneer was blij. Hij had Lardo gemaakt. Niet bepaald een jongensdroom, maar ontegenzeggelijk cool. En lekker dus. Het andere stuk blijft nog lekker een poosje hangen. Wie weet hoe dat over een maand smaakt.