Op zoek naar de perfecte espresso (1) berouw en zelfhaat
Onlangs stelde Joris een vraag: “Oh waarde heer Wateetons, hoe krijgt u een goede crema op uw espresso?” Het beschamende antwoord is: dat krijg ik niet. Of althans, nog niet. Want daar gaan we aan werken. Meneer zal niet rusten voor hij een romige, acht mm dikke cremalaag op zijn dampende espressootje heeft!
Meneer heeft al langer een moeizame relatie met zijn espresso apparaten, hij besteedt er veel geld aan, importeert zijn bonen snobistisch uit Portugal, maalt ze zelf maar wordt consequent verslagen door een Nespresso apparaat van een zesde van de prijs. En de slechtste espresso in Spanje of Italie is beter dan meneer’s beste. Hij drinkt ook meestal heel lafjes cappuccino, om niet dagelijks met zijn falen geconfronteerd te hoeven worden.
Dat is nu (weer) voorbij. Zijn espresso apparaat blinkt, van binnen en van buiten. Zijn molen is schoon. He’s on a mission, to find the perfect espresso! U bent zijn getuige. Falen is geen optie. Mocht u meneer’s machtige gestalte op straat passeren, spreekt hem aan, juicht hem bemoedigend toe, slaat hem op de schouder. Hij zal zegevieren.
(binnenkort zijn missionplan, nu eerst even een bakkie pleur uit de automaat)
0 reacties op “Op zoek naar de perfecte espresso (1) berouw en zelfhaat”
Geef een reactie
Misschien vind je dit ook leuk
Alternatief worstomhulsel: een petfles
Een petfles kan alles. Van het brouwen van cider en kombucha tot het vangen van rivierkreeftjes. Je kunt er ook worst in maken. Lees meer…
Kombucha reanimatie. Kun je een verwaarloosde SCOBY tot leven wekken?
Meneer Wateetons, het type dat vol enthousiasme met honderd projectjes begint om ze vervolgens weer allemaal te verwaarlozen, probeert een jaar lang uitgedroogde kombucha SCOBY tot leven te wekken.
agenda
DROOM JIJ ER OOK VAN OM MIDDEN IN DE ZWEEDSE NATUUR EEN EDELHERT UIT TE BENEN?
Schrijf je nu in.
Wateetons wilde weekend
Een goede laag crema is, zoals u wellicht weet, afhankelijk van nogal wat factoren. Wellicht ten overvloede, maar ik noem hier toch even de belangrijkste op. Ten eerste moeten de bonen geschikt zijn voor espresso, sommige brandingen zijn alleen goed voor een bakkie pleur, andere juist voor ristretto. Een bakkie-pleur-boon zal, hoe fijn je ook maalt, nooit een goede espresso geven. Kies je bonen dus zorgvuldig.
Daarna moet je de juiste stand vinden voor de maling. Dat is niet iets wat je een keer doet, de maling is afhankelijk van de branding en volgens mij ook van het weer. Als het regent moet je iets minder fijn malen, als het droog is iets fijner. Maar hoe zie je dan of je goed hebt gemalen? De koffie loopt uit de machine alsof het honing is. De kleur van de crema is niet te licht (te grof gemalen) en ook niet te donker (te fijn gemalen). De kleur is prachtig en de smaak is vol en zacht.
Tot slot, meestal is een seconde of 20 precies goed. Afhankelijk van de koffie mag dat een paar seconden meer of minder zijn. Haal het kopje meteen onder de machine vandaan, voor nadruppelen heb je het lekbakje.
Het heeft mij overigens jaren van frustratie en testen gekost om deze kennis te vergaren. Ik hoop dat u er iets aan heeft.
Klinkt heel bekend die moeizame relatie met koffie, of liever gezegd de machine. Krups om precies te zijn, die voor de zoveelste keer kapot staat te zijn. Gaf een redelijk mooie crèmelaag, maar niet perfect.
Sinds we op het werk behept zijn met gaggia titanium is het bakkie pleur uit de automaat juist de oorzaak dat ik thuis strak sta van de drang naar perfectie. Nooit gedacht dat ik het woord sink-shot in mijn mond zou nemen, maar ik gooi momenteel meer dan de helft van mijn bakkies de gootsteen in. Het sink-shot.
En als de nieuwe koffie me niet bevalt, als zijnde de nieuwe koffie, gaat er 180 gram koffie achteraan. Heb het dan 6 keer gprobeerd.
Ik moet nog eens een bonenmaler kopen, maar tot die tijd vraag ik om de fijnste maling bij toch echt wel goede koffiewinkels. Laatse koop was een espreso milano van simon levelt. Het gaat, maar het houdt niet over. En ik druk bijna door het aanrecht heen als het moet.
Wat een beetje helpt, is niet mijn suikerklontje vast in mijn kopje.
Maar ik vertik het om naar de cappuccino over te stappen. Daar heb ik een vriendinnetje voor. Die mag dat.
Meneer Wateetons, ik houd ook van lekkere koffie maar ik ben ook heel lui. Ik heb mijn meneer een Jura cadeau gedaan voor zijn verjaardag. Is een kwestie van een beetje rommelen met de draaiknop voor de maling en uitvinden hoeveel water je erbij hebt, maar het ding denkt vanzelf. Dat is ook weleens prettig. Wij hebben allebei niet doorgeleerd voor barista dus we hebben de moed opgegeven. Al heel snel trouwens.
Ik raad jullie allen aan om de koffie zelf te branden. Dat staat dan niet garant voor een dikke cremalaag, maar het geeft zo’n gigantische rookontwikkeling dat je gasten of jijzelf de (afwezigheid van een) eventuele cremalaag niet meer zullen ontwaren. Weg is het hele probleem!